Laatste blogje vanuit Bhaktapur …

Hellow,

Zoals beloofd ging ik proberen om nog een blogje te schrijven vanuit Bhaktapur.

Ik had nog een drukke maar leuke laatste week hier.
Op zaterdag gingen we met alle vrijwilligers naar Kathmandu. Omdat Maureen, Anouk en Miriam hun introductiedag hadden met Joyce. Matthijs en ik hadden niet echt andere plannen dus gingen we gezellig mee. We bezochten het durbar square van KTM, ik vind het persoonlijk de minst mooie deels doordat er gewoon auto’s, moto’s mogen over rijden en parkeren. We liepen nog wat langs de straatjes, ik vond er ook graanrepen om mee te nemen op trekking. In het terugkeren kocht ik aardbeitjes deze groeien nu blijkbaar in de buurt van KTM.

Op zondag was er terug strike … ik deed mijn was en hield een lazy Sunday bovenop het dakterras met een leesboekje en mijn puzzelboekjes.

Op maandag ging ik dan wat shoppen in Bhaktapur, ik kocht een dikke winterjas voor op trekking. Ik lijk er precies wel een michelinevrouwtje in. Maar als het mij warmhoud ben ik al heel tevreden. Ik kwam toevallig Anoek en Miriam tegen. Ik ging samen met hen iets drinken in hart en toevallig waren Joyce, Krishna en Matthijs er ook. Dan ging ik even met de meiden gaan winkelen, ik toonde hen de winkeltjes waar ik mijn tas, muts, …gekocht heb. Bij een winkeltje had ik beloofd om het spel “ tiger en goat” eens te komen spelen dat heb ik dan ondertussen ook gedaan.

Op dinsdag gingen Anoek, Miriam, Matthijs, Joyce en ik te voet naar Bodha. Ik bezocht er het Nepal Orthopedic Hospital. Dit omdat Luc Salens ( een man uit Maldegem) via de rotary club geld inzameld om te doneren aan dit ziekenhuis. Mijn contactpersoon ( de medische directeur) was net bezig met opperatie. We liepen even tot aan de operatiezaal, toen riep hij iemand om ons een rondleiding te geven. Hij zei dat hij nog 1 a 1.30 uur nodig had en dan met ons ging spreken. Na de rondleiding gingen de anderen weg omdat Joyce nog een andere afspraak had. Ik moest een kleine 2 uur wachten maar had dan een leuk gesprekje met de man. Daarna wandelde ik door naar de stoepa in Bodha. Ik liep er 3 toertjes omheen ( moet een oneven getal zijn anders brengt het ongeluk ;-)) Daarna gingen we nog gezellig iets eten. We keerden met de taxi terug,ik zat op Miriam haar schoot maar het was echt niet comfortabel. Soms had ik echt het gevoel dat ik op een roetsjbaan zat.

Op woensdag had ik teacherspicknick voor mijn afscheid. Dinsdag had de principal nog eens gebeld om te kijken of ik het niet vergeten was. Ik moest om8.30 op school zijn om om 9 uur te vertrekken. Ik ging tegen rond 9 uur, uiteindelijk waren we pas rond 10.30 echt weg uit Thimi. We hadden een bus voor de leekrachten en die was dan ook gevuld met heel veel eten, een gasfles, kookplaten, keukengerei, dvdspeler, boxen, stoelen, badmintonrackets, … Toen we toekwamen brachten we eerst alle gerief naar de picknickplaats deze was enkel via trappen te bereiken. Dan ging ik met enkele leerkrachten naar de tempel. Onder de weg namen we ook water mee uit een bron. Dan kregen we melk met brood en wat later een gekookt ei. Dan gingen we met z’n allen groenten kuisen, heel gezellig. Dan maakten we momo’s klaar, ik probeerde voor het eerst momo’s te maken niet zo gemakkelijk. Dan aten we de momo’s zowel gestoomde als gefrituurde. Daarna kreeg ik kroepoek, gefrituurde peanuts met zout en buffworstjes. Dan gingen ze liedjes zingen en gingen we dansen. Ze hadden Engelse muziek maar ik was dan de enige die de liedjes echt kende en kon meezingen. Dan kreeg een soort afscheidsceremonie, een afscheidswoordje van de principal. Ik kreeg een tempel cadeau en een letter of apprication. Dit laatste vond ik echt super. Daarna kreeg ik nog rijst met warme en koude groenten, atzaar en kip. En als afsluiter nog een potje curd. Het was een superleuke dag. Alleen vond ik het raar dat dan alles zo overdadig was en dat ze op school dan geen goed schoolmateriaal hadden.

Op donderdag ging naar Patan. Ik had aan Luc Salens beloofd om ook een kijkje te nemen in het early rehabilitationcenter, dit is een voorziening voor kinderen die doof of blind zijn. Er was nu geen enkele leerling aanwezig aangezien zee en maandwintervakantie hadden op school en tijdens de lange vakanties moeten de kinderen naar huis. We hadden een leuke babbel, ze vroeg of ik nog tijd had om een paar dagen vrijwilligerswerk te komen doen. Ik hebgezegd dat ik niets beloofde maar dat als ik in april nog een dag of 3 niets te doen heb dat ik dan zeker langskom. Het zou voor mezelf ook een goede ervaring zijn denk ik.

Op vrijdag gingen we met alle vrijwilligers naar Panouti. Voor de opening van het
Magh Sankranti festival. Dit festival is eens in de 12 jaar. De personen geloven dat het water in Panouti dan heel heilig is en ze komen om er een bad te nemen. Heel mooi om al die gekleurde sari’s en kurta’s te zien. Bovenop de berg was er ook een stupa waar we naar toe wandelden. Toen gingen we even zitten om naar dezonsverduistering te kijken. Je kon het echt goed zien en voelen, we hadden plots terug een trui nodig. In het wandelen gingen we nog even wat verschillende snackjes eten. We namen telkens het dak van de bus als verplaatsingsmiddel, aangezien het een goede weg was en als het druk is zit je vaak het comfortabelst op het dak. S avonds hielden we dan nog een filmavondje voor mijn afscheid, was heel leuk!

Vandaag heb ik nog mijn was gedaan, mijn rugzak ingepakt, afscheid genomen van Joyce en de vrijwilligers, straks nog fotos ontwikkelen voor mijn gastgezin en een tart en cola gaan kopen voor mijn afscheid bij mijn gastgezin.

Ik heb een mooie tijd gehad in Bhaktapur en voor het Bisket Jatra( Nepalese Nieuwjaar) ga ik er terug naar toe. Omdat dit hier heel groots gevierd word. Het is ook leuk dat ik nu kan zeggen tot dan…. Maar het voelt ook wat raar om weg te gaan alles was hier zo vertrouwd geworden het was echt 11 weken mijn thuis.

Maar nu op naar mijn volgende uitdaging mijn trekking … tot binnen een 14tal dagen!

Kuss Jana