Mijn leven raast hier door in sneltempo ....

Hallo allemaal,
Ik ben hier nu 3 weken en een half en ik heb hier precies al zoveel gedaan. Sinds mijn vorige berichtje hing ik de toerist uit in Bhaktapur. Ik nam echt de tijd om de straatjes en pleintjes waar ik elke dag gewoon voorbij eens grondig te bekijken met mijn lonely planet bij de hand. Echt leuk hoor en natuurlijk mocht een potje curd ( een soort yoghurt dat ze maken in een soort teracotta potten en enkel in bhaktapur ambachtelijk gemaakt) te eten mmmm. De dag erna ben ik naar changy naryan tempel gewandeld zo een 14 km van mijn huis. Het was een mooie wandeling met halfverwege een mooie tempel. Aangezien ik alleen liep echt stukjes kunnen samen wandelen met de plaatselijke bevolking wat super was om een praatje met hen te kunnen maken. In het weekend ben ik samen Linda een andere vrijwilligster naar Patan geweest. Echt een supermooie stad. Met een prachtig durbar square we konden met gemak 2 uur rondlopen op dit plein voordat we alle tempels bekeken hadden. Voor 600 roepie een kleine 6 euro hadden we een kamer voor 2 personen met douche. Echt super! De volgende dag maakten we een wandeling door kleine straatjes en mooie pleintjes en bezochten het Patan museum wat heel erg de moeite was. Daarna dronk ik soep met echte stokbroodjes ( voor mij een luxe hoor op dit moment).
Op de swangia academy waar ik de 4 kinderen met een handicap begeleid, heb ik ondertussen een goede regeling kunnen treffen. Ik begeleid nu elke dag voor tifi ( lunch) de kinderen met een handicap, elk kindje 1 uur individuele begeleiding. En dan in de namiddag geef ik Engelse les. Deze week moest ik weliswaar ondersteuning bieden tijdens de Nepalese les. Dit voor volgende week maar laten veranderen aangezien ik niets begrijp van hun geschreven en gesproken taal. Deze week gaf ik les en stelde een vraag aan de klas en meer dan eens zegt de leerkracht die er bij is het juiste antwoord. De kinderen krijgen hier niet echt de kans om na te denken. Ook moesten de kinderen een IQ test invullen dit doen ze dan lekker klasikaal waarbij de leraar alles opsteekt. Maar bij 2 oefeningen wist de leerkracht het zelf ook niet. Dan stond hij daar wat wanhopig voor het bord. Dan heb ik hem maar wat geholpen en het proberen uit te leggen aan de kids. Het is wel praktisch dat ik meestal een nepali leerkracht bij me heb die dan sommige dingen in het nepalees kan uitleggen. Deze week had ik een klasje van 2 lln en 1 van 1 lln. De anderen waren ziek of gewoon niet gekomen. Met hen dan leuk getekend en gekleurd en hen ondertussen alles laten benoemen in het Engels. De 2 kids tekenden spontaan afval naast het huis dat we net getekend hadden. Ik vond dit toch wel iets om over na te denken. Want afval op straat is hier voor hen echt iets normaal. Trwijl dat iets is waar ik moeite mee blijf hebbben. Ikzelf heb een plastiekzakje waarin ik alles verzamel en die ik dan op de afvalplaats leg. Dit is een plaatsje net buiten de stad waar ze alle afval dropppen die ze van de straten weghalen.
In de MR school gaat alles zijn gewone gangetje. Ik begin er meer en meer mijn plaatsje te vinden en de leerlingen beginnen mij echt al te kennen. Ik teken nu vooral dingen voor hen die ze kunnen inkleuren anders zijn het altijd appels of bloemen die ze moeten kleuren. Stap bij stap kan ik hier meer dingen op mij nemen. Dinsdag ging ik met hen naar de surya biniyaktempel. Echt een leuk uitje met de lln de bus nemen en dan nog een half uurtje wandelen. Het was mooi om te zien hoe ze zo opgingen in het gebeuren. We kregen ook een banaan, een sapje en nog iets dat gemaakt was van melk (maar de naam weet ik niet meer en lekker was het ook niet). Toen ik vandaag terug kwam van school was de weg terug afgesloten door de maoisten. Dit komt hier wel eens meer voor. Dan moet de bus hier draaien op een straat waarin je in Belgie met moeite zou durven draaien met een gewone auto. Dan zie je soms de afgronden wel heel dichtbij komen. Maarja de buschauffeurs hier zijn dit gewoon denk ik dan maar.
Zaterdag mag ik ook naar een trouwfeest! Welliswaar van iemand die ik niet ken maarja dit is een detail zeker :-).We moeten er piekfijn uitzien, sari, schoenen met een hak, juwelen, make up,... Ik mag gelukkig de sari van mijn zus hier lenen. Ik heb ondertussen ook al schoenen gevonden voor 300 roepie ( 3 euro) koopje. Maarja nu heb ik wel een goede reden om juwelen te gaan kopen.
In mijn gastgezin alles ok. Vorige week kreeg ik een mondmasker omdat de vader ongelooflijk bang is voor de mexicaanse griep. Ikzelf draag het vooral ter bescherming tegen al het stof en de uitlaatgassen want dit is echt verschrikkelijk hier.
Verder lukt het mij soms om mijn eigen bord af te ruimen maar als de moeder in de buurt is, is het helemaal uit de boze om dit te doen. Tijdens de powercut kan ik veel dingen samen met hen doen. Meestal spelen we dan spelletjes of vorige week kozen we stof voor mijn kurta. Maar eenmaal de powercut voorbij is, dan kan de tv weer aan en dan is dit het enige waar ze nog oog voor hebben. NU hebben ze examens en is het ook stil in huis. Ik lees hier ook ongelooflijk veel boeken. Het leuke is in het heart of bhaktapur, een restaurant / cafe waarvan de opbrengst naar Swarga gaat, kan je Nederlandstalige boeken gaan omruilen. Echt super en elke keer zijn er wel nieuwe boeken te ontlenen.

Ik ga afronden want het is powercut en de pc is al 2maal uitgevallen.
tot later ...